Sportowy charakter. Pan Lubomir zawodowo związany był z rolnictwem (obecnie na emeryturze), ale naszym mieszkańcom dał się poznać przede wszystkim jako zapalony działacz sportowy. Jego oczkiem w głowie była i jest piłka nożna. To nie tylko wierny kibic naszego klubu - „Zrywu Kotla”, ale i jego mentor; przez długi czas zasiadał w zarządzie klubu, choć „zasiadał” to chyba niezbyt dobre słowo, bo Pan Lubomir, gdy mowa o sporcie, to z całą pewnością nie usiedzi w miejscu. Zresztą nie tylko wtedy, gdy chodzi o sport. Lubomir Matyjczak równie chętnie zajmie się ogródkiem, czy gotowaniem.
Nie rzuca słów na wiatr. Dla niektórych Pani Czesława, dla innych Czesia, ale zawsze ta sama – konkretna i niezwykle pracowita. Jak sama podkreśla, „mówić, to nie znaczy robić”. Liczą się efekty działań. Dlatego tak ceni punktualność. To dla niej wyznacznik jakości i wiarygodności. Sama nigdy „nie rzuca słów na wiatr”. Zdecydowanie trzyma się tej zasady. Jak coś powie, to możemy być pewni, że prędzej, czy później dopnie temat do końca. Większość z nas zna Czesławę Kozłowską – przez 4 kadencje pełniła funkcje wójta (Naczelnika Gminy-3,5 roku).
Wybuchowa mieszanka.Choć życie go w nie rozpieszczało, to humoru i werwy mógłby mu pozazdrościć niejeden młodzieniaszek. Musiał szybko dojrzeć, gdy po śmierci ojca, od 15 roku życia przejął jego gospodarsko-rolnicze obowiązki. Rodzina pochodzi z Kresów. Do Kotli przyjechał, gdy miał 8 lat; później zamieszkał w Skidniowie. Wielu rzeczy musiał nauczyć się sam, metodą prób i błędów. Tak, jak gry na perkusji. Dziś to mistrz perkusyjnych pałeczek. Nic jednak nie przychodzi samo. Talent to jedno, ale codzienne ćwiczenia to drugie.
W rytmie i z głębi serca. Adamem Mickiewiczem nie jestem, ale gdybym miał opisać Ludmiłę i Krzysztofa Woźniaków parafrazując tekst Pana Tadeusza „było cymbalistów wielu, ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu”, to napisałbym „muzykantów w gminie moc, ale ten duet rozproszy dźwiękiem każdą noc”. Ludmiła i Krzysztof Woźniakowie, bo o nich tu mowa, to nasi gminni emisariusze muzycznej tradycji. Oboje od lat zaangażowani są w działalność zespołów folklorystycznych. Obecnie grają i śpiewają w zespole folklorystycznym „Grochowiczanki”. Pan Krzysztof to wirtuoz akordeonu.
Niewiele jest osób w naszej gminie, które nie znają Jana Baranieckiego. Dlatego nie będę pisał o jego licznych tytułach, funkcjach społecznych i samorządowych oraz o tym, co robił na rzecz samej gminy. Skupię się na innym aspekcie. Jak sięgam pamięcią Jan Baraniecki uczył, wychowywał, propagował kulturę i historię, pielęgnował pamięć o Kresach, skąd pochodził i gdzie sięgają jego korzenie. Przez wiele lat uczył w naszych lokalnych szkołach wraz z żoną. Oboje byli cenionymi i lubianymi pedagogami.