W miejscu obecnej wsi sołeckiej, na mapie baronatu siedlisko-bytomskiego z połowy XVII w. oznaczony jest kółeczkiem „Klein Zübern". Folwark Ceber znajdował się w dość odosobnionej okolicy. Zmieniło się to wraz z budową, odcinkami, drogi z Głogowa do Siedliska. W 1913 obok osady ulokowano stację kolejową na oddanej wówczas do użytku linii z Głogowa do Sławy. Po zakończeniu II wojny św. w opuszczonej osadzie z folwarkiem osiedliło się kilka rodzin. W 1947 r. przybyły z województwa łódzkiego następne. Obecnie, położony przy drodze wojewódzkiej nr 321, Ceber nie różni się zasadniczo rozmiarami o od folwarcznej sady narysowanej na XVII-wiecznej mapie.
W średniowiecznych dokumentach wieś występuje pod nazwami „Moschwicz”, „Mossewicz”, „Mostowiz”. Etymologia nazwy jest sporna: od mchu ? od mostu? Wieś należała do kolegiaty głogowskiej i stanowiła uposażenie dziekana. Sklep otwarty został dopiero około r. 1950. Szkoła była w Sobczycach, kościół w Kotli. Natomiast zniszczoną kaplicę przydrożną w środku wsi mieszkańcy odbudowali sami.
Sobczyce występują w średniowiecznych dokumentach pod nazwą „Czobschicz”. Wywodzi się ją od słowa czepek. W 1933 r. powierzchnia gminy wynosiła 640 ha. We wsi były 87 domów. W 1936 r. słowiańska nazwa została zamieniona na „prawdziwie niemiecką” – Klettental (co oznacza: łopianowa dolina). W powojennej historii Sobczyc szczególne miejsce zajmują dwa obiekty – instytucje: szkoła i kościół. Obydwa zaświadczają o wielkim zaangażowaniu tutejszej społeczności w sprawy swojej wsi.
Osada powstała w 1776 r., w ramach tzw. kolonizacji fryderycjańskiej. Budowę prowadził głogowski magistrat, na podstawie dyrektywy króla Prus Fryderyka II. W początkach XIX w. Głogówko posiadało około 100 mieszkańców. Wiedli oni tu niepozorny żywot do czasu, aż sytuację wsi i okolicy zmieniła stacja kolejowa. Odtąd stale postępował jej rozwój. Z upływem czasu w Głogówku powstawały obiekty przemysłowe i publiczne, które podniosły rangę miejscowości i miały istotny wpływ na jej życie. W 1950 r. wieś stała się siedzibą Nadleśnictwa Głogówko.
Skidniów należy do starych wsi nadodrzańskich. W dokumencie z 1294 r. Hanusz ze Skidniowa („Skeyden") występuje jako gwarant pokoju z księciem Henrykiem III głogowskim. W 1845 r. właścicielem dóbr był baron von Buddenbrock. Założył on w 1836 folwark Mathildau – obecny przysiółek Pękoszów. Skidniów liczył wówczas już 404 mieszkańców. W lutym 1946 r. otwarto szkołę (klasy I-IV). W późniejszych latach, w aktywności społecznej i kulturalnej zaznaczyło się, jak gdzie indziej, Koło Gospodyń Wiejskich. W 1983 r. założony został zespół folklorystyczny „Skidniowianki”, funkcjonujący z powodzeniem do dziś.Do 1945 roku