Sobczyce występują w średniowiecznych dokumentach pod nazwą „Czobschicz”. Wywodzi się ją od słowa czepek. W 1933 r. powierzchnia gminy wynosiła 640 ha. We wsi były 87 domów. W 1936 r. słowiańska nazwa została zamieniona na „prawdziwie niemiecką” – Klettental (co oznacza: łopianowa dolina). W powojennej historii Sobczyc szczególne miejsce zajmują dwa obiekty – instytucje: szkoła i kościół. Obydwa zaświadczają o wielkim zaangażowaniu tutejszej społeczności w sprawy swojej wsi.
Do 1945 roku
Sobczyce występują w średniowiecznych dokumentach pod nazwą „Czobschicz”. Wywodzi się ją od słowa czepek. Na słowiański rodowód miejscowości wskazywać może także układ wsi, który jeszcze dziś wykazuje podział na dwie części: regularnie rozłożoną wieś górną, ulicową, i nieregularną wieś dolną, będącą prawdopodobnie najstarszą częścią osady. Warto dodać, że w części górnej znajdowało się dawniej 12 gospodarstw kmieci (każde po 60-90 mórg), a w dolnej 24 gospodarstwa chałupników (każde po 18 -23 mórg).
Jak inne w okolicy, wieś narażona była na wylewy Odry. Co więcej, otoczona była z trzech stron bagnami. Widoczne są one na XVII-wiecznych mapach; w późniejszych czasach teren został zmeliorowany. Na wschód od wsi znajdowały się rozległe łąki (XV-wieczne dokumenty odzwierciadlają zadawnione spory między książętami o łąki koło Sobczyc).
W Sobczycach nie było włości rycerskiej. W 1454 r. wymieniony jest sołtys i gmina. Posługi i czynsze tutejszych chłopów należały się księciu, a w późniejszych wiekach urzędowi starosty księstwa głogowskiego.
W 2. połowie XVIII w. mieszkało w Sobczycach około 290 osób i było 61 „dymów”. Sto lat później było już ponad 500 mieszkańców. Następnie jednak ich liczba się zmniejszyła – do 424 w 1939 r. Przeważali zdecydowanie katolicy – co poświadczają dziś zachowane kapliczki i krzyże. W 1925 r. na 451 osób, katolików było 357, a ewangelików – 94. Pierwsi należeli do parafii w Rapocinie, drudzy do parafii luterańskiej w Głogowie. Szkoła katolicka powstała w Sobczycach w 1819 r. (wcześniej dzieci chodziły do Rapocina). Uczęszczały do niej także uczniowie z Moszowic. Nowy obiekt szkolny wybudowany został w 1913 r.
W 1933 r. powierzchnia gminy wynosiła 640 ha. We wsi były 87 domów. W 1936 r. słowiańska nazwa została zamieniona na „prawdziwie niemiecką” – Klettental (co oznacza: łopianowa dolina). W ostatniej dekadzie stycznia 1945 r. mieszkańcy ewakuowali się przed nadciągającym frontem w głąb Niemiec.
Po 1945 roku
„Czepice – wieś leży oddalona o 4 kilometry od historycznego Głogowa – niegdyś wielkiego i pięknego miasta – dziś leżącego w gruzach. Wieś nieduża, 92 numery, dosyć miła, zaludniona naszymi >dzikusami wschodu< – ludność z okolic Brodów, powiat Złoczów oraz powiat Równe – na Wołyniu”. Tymi słowami zaczyna się kronika Szkoły Podstawowej w Sobczycach, autorstwa pierwszej kierowniczki szkoły Michaliny Łaszczewskiej.
Pierwszymi polskimi osadnikami w Sobczycach byli robotnicy przymusowi wracający z Niemiec. Pierwsze używane nazwy: Czopice (Czepice), Sobczyn (Sobszyn), Czepiel, zastąpiła następnie nazwa urzędowa: Sobczyce.
Wieś była niezniszczona, choć w dużym stopniu rozszabrowana. Nie było jednak prądu – aż do 1949 r. Do końca 1945 r. Sobczyce zostały praktycznie zasiedlone. Wprawdzie przeważający tu ekspatrianci ze wschodu mieli poczucie tymczasowości ich sytuacji, rozpoczęło się jednak – według słów osadnika – „normalne życie”. Wybrano sołtysa (Michał Krukowski). Pod przewodem Michaliny Łaszczewskiej wyremontowano szkołę. 4 września 1945 r. do nauki przystąpiło 96 uczniów, a w ciągu roku liczba ta wzrosła do 120. Szkoła była pięcioklasowa. Od grudnia mieściło się w niej również przedszkole – pierwsze w powiecie.
W prywatnym mieszkaniu otwarty został sklep. Chleb mieszkańcy piekli zwykle sami (uruchomiono wiatrak za wsią, a niedługo później prace rozpoczęły młyny w Grodźcu Małym i Kotli).
Jeszcze w 1945 r. w Sobczycach zorganizowała się Straż Ogniowa (w 1952 r., po wybuchu pożaru tutejsza OSP uratowała wieś przed spaleniem się). Powstała również wiejska orkiestra.
W powojennej historii Sobczyc szczególne miejsce zajmują dwa obiekty – instytucje: szkoła i kościół. Obydwa zaświadczają o wielkim zaangażowaniu tutejszej społeczności w sprawy swojej wsi.
Budynek szkoły został w 1967 r. rozbudowany w czynie społecznym przez mieszkańców o dwie klasy i salę gimnastyczną. Do szkoły uczęszczały także dzieci z okolicy (Krzekotówka, Grodźca Małego i Moszowic). Do 1996 r., kiedy szkoła została przejęta przez gminę Kotla, jej mury opuściło 595 uczniów. W wyniku obniżającej się liczby uczniów, w 2001 r. szkoła została zamknięta. Obiekt przystosowano do nowej roli: Wiejskiego Domu Kultury (obecnie Wiejskie Centrum Kultury i Sportu). W stulecie istnienia historyczny budynek z 1913 r. przeszedł gruntowny remont.
Historia kościoła zaczęła się w 1947 r. Mieszkańcy odremontowali wówczas budynek kuźni i zaadaptowali go na kościół. Był on pod opieką o.o. redemptorystów z Głogowa, a następnie należał do reaktywowanej parafii w Rapocinie. Po latach budynek był w tak złym stanie technicznym, że nadawał się do rozbiórki. Nabożeństwa przeniesione zostały do świetlicy. Podjęto zbiórkę pieniędzy na budowę nowej świątyni. Rozpoczęła się ona w 2001 r., według projektu S. Krawczyka i K. Sosnowskiego (wykonanego bezpłatnie). Budowę niemal w całości sfinansowali mieszkańcy Sobczyc i Krzekotówka. Pierwsza msza odbyła się 7 października 2007 r. Świątynia, będąca kościołem filialnym Parafii Kolegiackiej w Głogowie, przyjęła wezwanie poprzedniej – Matki Bożej Różańcowej. W jej wnętrzu znajduje się zabytkowy ołtarz z obrazem E. C. Donadiniego „Zaśnięcie św. Józefa”, który zdobił poprzedni kościół.
Opracowane przez Antoniego Boka.
